ಈ ಕ್ಷಣದ ಕವಿತೆ ೨

ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ

ವೈಶಾಖ ಸೋರಗುತ್ತದೆ

ಬಾಯಾರಿದ ಒಣ ಭೂಮಿಯಂತೆ

ನಾನು ಆಕಾಶ ನೋಡುತ್ತೇನೆ

ಅವಳ ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆ ಅಡ್ಡಬರುತ್ತದೆ

ಕ್ರೂರ ಮೇ ಬಿಸಿಲು ಫಳಫಳಿಸುತ್ತದೆ

ಅವಳ ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲದು ಪ್ರತಿಫಲಿಸುತ್ತದೆ

ಅವಳು ಸೂರ್ಯನನ್ನು ನೆಟ್ಟ ಕಂಗಳಲ್ಲಿ

ನೋಡಿ ಅಣಕಿಸುತ್ತಾಳೆ

ನಾನು ಅವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ

ಬೆವರೊರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ

ಅವಳು ರೆಪ್ಪೆ ಮುಚ್ಚಿ ತೆಗೆಯುವುದರೊಳಗೆ,

ಮತ್ತೆ ವೈಶಾಖದ ಸುಡುಬಿಸಿಲು

ನನ್ನಮೇಲೆ ದಾಳಿಯಿಡುತ್ತದೆ

ನಾನು ಮರಳಿನ ಮೇಲೇನೋ 

ಬರೆಯಬೇಕೆಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ,

ಅವಳು ಕೋಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾಳೆ

ಅರೆಕ್ಷಣ,

ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಜ್ಞಾನೋದಯವಾಗುತ್ತದೆ

ಅವಳು ಬರೆಯಲು ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ

ನಾನು ಬರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.