"ಮಲ್ಯಾಳಂ ಪಿಚ್ಚರಿನಲ್ಲಿ ಮಳೆ ಬಂದರೆ ನೋಡುತ್ತಿರುವವನೂ ಮಳೆಯಲ್ಲೇ ಅದ್ದುತ್ತಿರುವ ಹಾಗೆಆಗುತ್ತದೆ ಬೇಕಾದರೆ ಒಂದು ನೋಡು" ಎಂದು ಗೆಳೆಯ ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಸೀನಿಮಾ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದ, ಬೆಳಿಗ್ಗೆಯಿಂದ ಅದನ್ನೇ ಚಾದರ ಹೊದ್ದುಕೊಂಡು ನೋಡುತ್ತಾ ಮಲಗಿದ್ದ, ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಬಾರಿ ಮಳೆ ಬರುವ ಸೀನನ್ನೇ ನೋಡಿದರೂ ಅವನಿಗೆ ಏನೂ ಅನಿಸಿರಲಿಲ್ಲ, ಏಳುವಾಗ ಬೆವರಿನಿಂದ ಮೈ ಅದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು.
ಅವನು ಭಾಷೆ ಬಾರದ ಮಲ್ಯಾಳಂ ಸಿನಿಮಾ ನೋಡಲೂ ಕಾರಣವಿತ್ತು. "ಅಂತಾ ಸೀನೆಲ್ಲಾ ಬರ್ತದೆ" ಅಂತ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲೇ ಯಾರೋ ಹೇಳಿದ್ದು ಕೇಳಿದ್ದ.
ಅಂತ ಸೀನು ಬಾರದಿರುವುದ್ದಕ್ಕಿಂತಲೂ ದೊಡ್ಡ ಕಷ್ಟ ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುತ್ತಿತ್ತು.
ಅವನ ಹೆಸರು ಪ್ರವೀಣ.
ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಪೇಟೆಯ ಅಂಗಡಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಲೆಕ್ಖ ಬರೆಯುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನವನು. ಬೆಳಗ್ಗೆ ಕೂತು ಹೈವೇಯಲ್ಲಿ ಹೊಗೆಯುಗುಳುತ್ತಾ ಕಿರುಚಿ ಓಡುವ ಗಾಡಿಗಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಕೂತರೆ ಜೀವನವೇ ಒಂದು ಟೈಮ್ ಲ್ಯಾಪ್ಸ್ ವಿಡಿಯೋದಂತ ಅವನಿಗೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಫೋನು ಗುಯ್ ಗುಟ್ಟಿತು. ಅತ್ತಕಡೆಯಿಂದ ಶೈಲಾ ಮಾತಾಡಿದಳು. ಅವಳ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳಿಗೆ ಗಂಡು ನೋಡಿದ್ದರಂತೆ. ನಿನ್ನ ಅಪ್ಪನನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಾ ಎಂದು ಫೋನಿಟ್ಟಳು.
ಜೀವನದ ಯಾವುದೋ ಅನಾಮಿಕ ಕ್ಷಣವೊಂದರಲ್ಲಿ ತನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೇ ನಿಂತುಹೋಗಿರುವಂತೆ ಅವನಿಗೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ತಲೆಯಮೇಲೆ ಫ್ಯಾನೊಂದು ತಿರುಗುತ್ತಿತ್ತು, ಕಣ್ಣೆದುರಿನ ರಸ್ತೆಯಮೇಲೆ ನಿಮಿಷದಲ್ಲೇ ನೂರಾರು ವಾಹನಗಳು ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದವು, ಗೋಡೆಯ ಗಡಿಯಾರವೂ ಟಿಕ್ ಟಿಕ್ ಎಂದು ತನ್ನ ಇರುವನ್ನೂ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಸಾರುತ್ತಿತ್ತು, ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಚಲನೆಯ ನಡುವೆಯೂ ಒಂದು ನಿರ್ವಾತದಲ್ಲೋ,ಸ್ತಬ್ಧತೆಯಲ್ಲೋ ಸಿಲುಕಿದಂತೆ ಅವನಿಗೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು.
ಅರ್ಧದಿನ ರಜೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಮನೆಗೆ ಹೊರಟ. ಪ್ರೇಮ ವೈಫಲ್ಯ ಅವನಿಗೆ ಇದು ಮೋದಲೇನಲ್ಲ, ಅವನ ಕೆಲವು ಪ್ರೀತಿಗಳು ಅವ್ಯಕ್ತವಾಗಿಯೇ ಸಾಮಾಧಿ ಸೇರಿವೆ ಅಂತವುಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಒಂದಾಗಿಬಿಡಬಹುದೆಂಬ ಯೋಚನೆಯೂ ಅವನ ಸೆಖೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮಾಡುತ್ತದೆ.
ಅದು-ಇದು ಗಾಡಿ ಹಿಡಿದು ಮನೆ ಸೇರಿದ. ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಹೇಳಬೇಕು ಆದರೆ ಹೇಳುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದು ಅವನಿಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮೊದಲಬಾರಿ ಡಿಗ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಬ್ಯಾಕ್ ಆದಾಗ, ಸಂತೆ ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ಪರ್ಸು ಕಳೆದುಕೊಂಡಾಗ, ಹೀಗೆ ಇನ್ನೂ ಭಯಂಕರ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಆತ ದಾಟಿ ಬಂದಿದ್ದನಾಗಿದ್ದರೂ ಆ ಎಲ್ಲಾ ಅನುಭವಗಳೂ ಅವನ ಭಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಮಾಡಿದ್ದವಷ್ಟೇ.
ಅಪ್ಪನ ಮುಂದೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಸಲ ಹೋಗಿ ನಿಂತನಾದರೂ ಬೇರೆ ಜಾತಿಯ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೇನೆ, ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡೋಣ ಅನ್ನುವಷ್ಟು ತೂಕದ, ಭೀಕರವಾದ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹೇಳುವ ಧೈರ್ಯ ಒಗ್ಗೂಡಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಪ್ರೀತಿಸಿದವರೆಲ್ಲ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಯಾವುದು? ಓಡಿ ಹೋಗುವುದು. ಹೌದು, ಅವಳ ಬಳಿ ಹಾಗೆ ಹೇಳಿಬಿಡಬೇಕು. ಓಡಿ ಹೋಗುವುದೇ ಮಾರ್ಗ,ನಾಡಿದ್ದೇ ಹೋಗಿ ಬಿಡೋಣ ಎಂದು ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಹೇಳಬೇಕು.
ರಾತ್ರಿ ಅವಳಿಗೆ ಫೋನು ಮಾಡಿದ. ಏಳೆಂಟುಬಾರಿ ಫುಲ್ ರಿಂಗಾಗಿ ಕಟ್ಟಾದಮೇಲೆ ಒಂದು ಸಾರಿ ಫೋನೆತ್ತಿದಳು. ತೆಗೆದ ಬಾಯಿಗೆ ಹೇಳಿದ್ಯಾ ಅಂತ ಕೇಳಿದಳು. ಇವನು ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಸಿಕ್ಕು ಮಾತಾಡುವುದಿದೆ ಎಂದು ಫೋನಿಟ್ಟ.
ಬೆಳಗಾಯಿತು. ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಜೆ ಹಾಕಿದ್ದ. ಅವಳನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಸ್ನಾನಮಾಡಿ ಹೊರಟ.
ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದ ಹಾಗೇ ತನಗೆ ಇಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ ಹೇಗೆ ಬಂತು ಅಂತ ಅವನಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಮಾತಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಓಡಿಹೋಗುವುದು ಸುಲಭವಾ? ಅಪ್ಪ ಅಷ್ಟು ಹೆದರಿಸಿಟ್ಟಿದ್ದಾನಾ?ಓಡಿಹೋದರೆ, ಅಪ್ಪನಿಗೆ ವಿಷಯ ಹೇಳಿದರೆ ಏನು ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಆಗಬಹುದು, ಈ ಗಾಡಿಗಳೆಲ್ಲ ನಿಂತಲ್ಲೇ ಇದ್ದು ರಸ್ತೆಯೇ ಚಲಿಸುವ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚನ್ನಾಗಿತ್ತು ಇಂಥದ್ದೆಲ್ಲಾ ಯೋಚನೆಗಳೆಲ್ಲ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಸುಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಸರ್ಕಲ್ ಬಂದಿತ್ತು.
ಸಮಯ ಹತ್ತಾಗಿದೆ, ಇನ್ನೇನು ಅವಳು ಬಂದುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಏನು ಹೇಳೋಣ? ಓಡಿ ಹೋಗೋಣ ಎನ್ನುವುದಾ? ಅಪ್ಪನ ಬಳಿ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಆಗಲಿಲ್ಲ ಅಂತ ಹಲ್ಲು ಗಿಂಜುವುದಾ? ನೀನು ಅವನನ್ನೇ ಮದುವೆಯಾಗು ಎನ್ನುವುದಾ? ಓಡಿಹೋಗುವಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಕಾರ್ಯಕ್ಕೆ ನಾನು ಸಿದ್ಧನಾಗಿದ್ದೇನಾ ಏಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾ ನಿಂತ.
ಗಡಿಯಾರ, ಗಾಡಿ, ನೆರಳುಗಳೆಲ್ಲಾ ಇವೆಲ್ಲಾ ನಮಗೆ ಸಂಬಂಧವೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನುವಂತೆ ಓಡುತ್ತಿದ್ದವು, ವೇಗವಾಗಿ.
No comments:
Post a Comment